MISPLAATST
Het schoonheidsideaal is iets dat zoals waarschijnlijk ook bij vele anderen veel in mijn hoofd speelt.
Het is iets dat maatschappelijk groeit en wordt opgelegd heel ons leven lang. We worden er dagelijks mee geconfronteerd.
Als je dan gaat kijken naar de runway mode is lang en smal een vereiste voor modellen.
Je gaat er automatisch vanuit dat dit betekent dat je er zelf ook naar moet streven. Naar mijn mening is dat niet zo. “Lang, smal” is bedoeld om de mode creaties op een cat-walk zo goed mogelijk naar voor te brengen. Lang: groter en dus zichtbaarder. Smal: om zo min mogelijk aandacht naar het model te trekken door minder vorm en dus meer aandacht naar het mode stuk.
Voor mij zou de mode wereld de mode wereld niet zijn zonder die normen.
Het hele idee vastgeworteld in onze hoofden, dat we dit moeten weerspiegelen op onszelf is voor mij MISPLAATST.
Kunst moet voor mij geen voorbeeld of ideaal zijn, het mag eigen beweginfsreden e.d. hebben.
Daar ga ik rond werken de komende weken. Dit ga ik doen door de positie van mijn materiale “mis te plaatsen” en te spelen met het in beeld omzetten van dat woord.
Het onderwerp waarover je wilt spreken is zeer actueel. Ik vind je tekening heel boeiend, je tekent bewust de silhouet van de persoon afzonderlijk van de kleding die hij draagt. In deze schets benadruk je dus al je eigen kijk. Daarnaast zijn de twee getekende personen verschillend, de ene iets groter en smaller dan de andere. Natuurlijk is het belangrijk om deze casus iets grondiger uit te diepen, Kant stelde ooit dat er vier facetten zijn aan een smaakoordeel. We weten wel dat ieder zijn eigen waarheid heeft en vanuit dat oogpunt ook zijn oordeel vormt maar hoe komen we daar dan op?
BeantwoordenVerwijderenAls eerste is het oordeel steeds onafhankelijk van het object, het object waarnaar je kijkt kan nooit een oordeel op leggen aan de kijker. Dat bevestigt wat ik hiervoor schreef, de kijker zal altijd zorgen voor het oordeel. Ook in de modewereld ontstaan de reacties dankzij de mensen die het waarnemen, ongeacht wie er op de catwalk loopt of met welke kleren. Hieruit blijkt dat de mens sowieso bevooroordeeld is, en dat er inderdaad een schoonheidsideaal is wat moet gerealiseerd worden.
Een tweede aspect bij het vormen van een smaakoordeel is de harmonie die ontstaat tussen onze rede en onze voorstellingsvermogens. Zo vormt er zich een algemeen welbehagen omdat door de kunst die we zien én appreciëren onze rede wordt bevestigd. Wanneer we dus een schoonheidsideaal waarnemen worden onze kenvermogens bevestigd. Daardoor vinden we iets schoon.
Als laatste is het smaakoordeel ook noodzakelijk. Er wordt door de maker van het werk een sensus communis verwacht. As je dus iets schept mag je ook verwachten dat je kijker zich daarbij een smaakoordeel vormt. Dat is ook iets wat automatisch gebeurt, de mens vormt misschien wel te veel smaakoordelen. Er moet altijd en overal een mening over gevormd worden en misschien is dat wel de basis van het probleem wat je aankaart.
Het is een interessant onderwerp om mee te werken, ik ben benieuwd :-)